Vliegmans
New Member
Resident Troll
ATOMIC PUNK
Posts: 4,310
|
Post by Vliegmans on Oct 21, 2010 22:25:59 GMT 1
I am not so hard boiled after all.
|
|
|
Post by n00b0wnage on Oct 21, 2010 23:35:25 GMT 1
This is why we play Bayonetta and Castlevania: Lords of Shadow. Zegt degene die Bayonetta op Super Easy speelt. lol...
|
|
|
Post by twilightforce on Oct 24, 2010 17:03:03 GMT 1
Age of Mythology: The Titans er mag weer een uigespeelde game de kast in. Laatste missie was episch though, beter dan van het orgineel.
Please Robot Enternainment make a sequel!
|
|
|
Post by Joriaan on Oct 31, 2010 22:49:19 GMT 1
Mystic Quest voor de goeie ouwe Gameboy. Was nog fucking moeilijk ook, moeilijker dan ik me kon herinneren. Achjaikhadiniedergevalsavestateslol.
|
|
|
Post by n00b0wnage on Nov 1, 2010 11:56:40 GMT 1
Age of Mythology: The Titans er mag weer een uigespeelde game de kast in. Laatste missie was episch though, beter dan van het orgineel. Please Robot Enternainment make a sequel! yeah, deze heb ik 2 maanden geleden ofzo weer uitegspeeld. Laatist missie was best lastig eigenlijk . en vrijdag nog Gears of war 2 eindelijk eens uitgespeeld. Ik deed het eigenlijk alleen in co-op, dus niet echt non-stop gespeeld. Spel was echt super easy btw (we speelden op hardcore). Mss is insane een betere uitdaging.
|
|
|
Post by trancekuja on Nov 9, 2010 14:44:20 GMT 1
Half Life 2: Episode 2
Holy shiiiiiiit die cliffhanger. Also Little Rocket Man (een tuinkabouter meesjouwen met je gravity gun van begin tot eind waar je hem eindelijk in een raket kan proppen) en Neighbourhood Watch (geen huisjes kapot laten gaan terwijl er honderdduizend striders en hunters tegelijk achter je aan zitten) achievements gehaald en veel moeite voor gedaan. Fuck yeah.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Nov 12, 2010 6:50:32 GMT 1
Silent Hill: Shattered MemoriesDe Silent Hill 1-remake voor de Wii. De ultieme game om nog een keer te spelen, want de tweeeeest aan het einde verandert je hele kijk op de game. Ik had al allemaal theorieën over wat voor geheimen de game nog voor me had, maar uiteindelijk zat ik er helemaal naast. Dus ja, het verhaal was heel sterk, en compleet anders dan het oorspronkelijke verhaal (afgaande op samenvattingen op het net lijkt SM meer inspiratie te halen uit SH2 dan SH1). De manier waarop de game op je acties en beslissingen inspeelt is nog een leuke bonus, hoewel het in je eerste playthrough er eigenlijk alleen maar voor zorgt dat je kleine delen van de game niet te zien krijgt; in je tweede playthrough (waar de game zoals eerder gezegd om vraagt) is het leuk om mee te spelen, maar dan kom je wel snel achter de geringe diepte van het systeem. Elke keer dat je de game opstart krijg je een waarschuwing die zegt dat "deze game de speler net zo goed speelt als de speler de game", maar het is niet alsof je andere scares en thema's tegen het lijf loopt dus het zorgt er niet voor dat de game effectiever haar doel - je de stuipen op het lijf jagen - bereikt. Daar zit hem ook het grootste probleem met de game. Hoewel het zich presenteert als een ouderwetse Silent Hill, is SM een game met ongeveer even veel gameplay als Heavy Rain. Er loopt welgeteld één type monster rond in de hele game (een soort van naakte zombie-lichamen) en als een aantal van hen je te pakken hebben wordt het scherm alleen wit en ben je meteen weer terug aan het begin van het level. Geweld is geen thema. Eigenlijk is er niet eens een horrorthema. De game is gewoon totaal niet eng. Dat zou je een bewuste keuze kunnen noemen, maar dat verklaart niet waarom de game wil dat je tussen elk level door een doolhof van bevroren omgevingen van monsters wegrent. Enter "Ice World". In grote lijnen hetzelfde als de Otherworld en Fog World van andere Silent Hill-games, maar geïmplementeerd op een manier die alle spanning uit de game haalt. Buiten de Ice World ben je absoluut nooit in gevaar, en doet de game eigenlijk ook geen enkele poging om je bang te maken waardoor je je prima op je gemak kunt voelen voor een goede 80% van de game. Er was nergens een deur die ik liever niet wilde openen (anders dan in Silent Hill 3, de enige SH die ik eerder langere tijd had gespeeld) en als er iets begon te ritselen in een hoek van de kamer rende ik er snel naartoe want dat betekende maar één ding: treasure. De Ice World-levels aan de andere kant volgen op een duidelijke omslag die er geen twijfel over laat bestaan wat je mag gaan doen: rennen. Dit is de eerste Silent Hill waarin je je totaal niet kunt verweren en dus bestaat dit deel van de game uit rennen als een kip zonder kop, zonder een idee waar je heen moet; de weg vinden is de enige uitdaging in de hele game en deze is gebaseerd op geluk dan wel trial/error. En als je dan een naakte zombie achter je aan hebt zorgt storing in je mobiel/zaklamp/televisiescherm ervoor dat je nooit verrast wordt. Eng? Ongeveer net zo eng als 's ochtends hardlopen in de winter. Je hebt niet eens tijd om stil te staan en bang te zijn, je enige doel is om de uitgang te vinden en het level af te sluiten. Al met al lijken deze levels totaal overbodig omdat ze totaal los staan van de rest van de game en het wordt al snel verre van leuk om te doen. Kortom, een game in dienst van het verhaal, die de titel survival horror eigenlijk niet meer verdient, maar afgezien daarvan wel een hoop dingen goed implementeert en er bovendien goed uitziet en goed klinkt. Maar waar ik nu wel zat van ben is het gebruiken van mijn Wiimote als telefoon. In No More Heroes was het een leuke vondst, maar deze game zat ik de halve game met dat ding tegen m'n oor en dan moest Harry Mason eerst even drie rondjes draaien voordat de camera weer gekalibreerd was. Gekke Harry. Dus om mijn dosis scares alsnog te krijgen... hoe heette die game? Amnesia: The Dark Descent?
|
|
|
Post by trancekuja on Nov 12, 2010 13:43:07 GMT 1
En Silent Hill 1 en 2 en 3 en possibly 4 maar niet 5 en Project Zero 1, 2 en possibly 3.
Amnesia is ook wel okay.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Nov 12, 2010 21:44:17 GMT 1
Ja Project Zero wil ik eigenlijk wel proberen want die games moeten belachelijk eng zijn. Jammer dat deel 4 nooit is uitgekomen buiten Japan.
|
|
|
Post by n00b0wnage on Nov 13, 2010 0:09:54 GMT 1
kan iemand me een keer uitleggen waarom horror games zo vet zijn? Ik snap het hele idee erachter niet. Je speelt een spel met een aan de ene kant realistische setting, en dan krijg je ghosts/zombies/ whatever. I never quite got that. Waar ga je dan eigenlijk voor?
Ook snap ik het idee niet helemaal van betalen voor een spel om je zo "bang" mogelijk te maken. Een spel om je zoveel mogelijk te laten schrikken of wat dan ook? niet helemaal mijn ding. Waarschijnlijk sta ik er gewoon niet genoeg voor open ofzo. Maar kan iemand me dan uitleggen wat de fun aan zo'n game is? Misschien moet ik het op een andere manier meemaken ofzo.
|
|
|
Post by trancekuja on Nov 13, 2010 16:05:43 GMT 1
Je geeft antwoord op je eigen vraag: omdat die games je zo bang mogelijk willen maken. En dat kan een heel goed gevoel zijn, als een game het goed doet is het echt een hele intense ervaring.
Je houdt vast ook niet zo van horrorfilms? Same thing.
|
|
|
Post by twilightforce on Nov 24, 2010 0:18:11 GMT 1
Heb persoonlijk ook niks met Horrorfilms/games maar als een game/film je laat schrikken als de tering (I'm looking at you F.E.A.R.) dan kan het de ervaring versterken.
OT: overlord II. It's good to be bad, but it's better to be evil!
|
|
|
Post by twilightforce on Dec 5, 2010 15:10:18 GMT 1
Just Cause 2 Nee, niet op 100% dan ben je nog wel ff bezig (zit op 40% ofzo, 100 word waarschijnlijk nooit gehaald). Einde is net zoals de rest van de game. B-verhaal maar belachelijke stunts. Me likes ;D TES IV: Oblivion. Had de main quest nog niet uitgespeeld (shame on me) en ik moet zeggen: wat een ani-climax op het einde... DJ Hero. Yeeeeeah Booooy!
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Dec 6, 2010 18:44:00 GMT 1
No More Heroes 2 Ongeveer alles waar ik me aan ergerde in de eerste game is eruit gehaald, maar toch is NMH2 een beetje een mixed bag. Aan de ene kant kun je nu lekker doorspelen zonder om het half uur je haren uit je hoofd te trekken (je hebt wel nog de optie jezelf te martelen met de schorpioenen sidejob, de verschrikkelijkste uit de eerste game) maar aan de andere kant zijn er best een aantal dingen aan te wijzen die de eerste game beter deed - en ik had nooit verwacht tot die conclusie te komen.
Ten eerste zijn de Assassins saai. Niet de battles, niet de variatie, niet de hoeveelheid (hoewel 15 er iets minder waren dan ik had verwacht), maar de personages zelf. Voordat je ze te zien krijgt heb je geen flauw idee tegen wie je gaat vechten, motivaties en backstory worden vrijwel nooit toegelicht (Kimmy, Alice en Nathan Copeland zijn de uitzonderingen) en zelfs hun naam weet je pas na afloop. Bovendien zijn lang niet alle 15 origineel; Letz Shake, New Destroymen en Skelter Helter spreken voor zich, Million Gunman is gewoon Dr. Peace en zo zijn er nog wel een aantal. Ten tweede is het einde onbevredigend en ten derde heeft Suda de gameplay van de eerste game amper uitgebreid in deel twee - sterker, de "Dark Step" is nu alleen nog in theorie mogelijk, waardoor gevechten zijn gereduceerd tot alleen meppen en rollen. Ten vierde zou ik kunnen klagen over de levels in aanloop naar de boss battles, waar ik 9001 keer dezelfde baddies moest onthoofden, maar gek genoeg, met die muziek, constante upgrades en flitsende combo's heb ik me tijdens de game daar nooit echt aan geërgerd. In deze game, met dit hoofdpersonage, is het altijd heel moeilijk te denken "nee hè" als het zoveelste busje met baddies aan komt rijden. "Bring it on, Fuckheads!" somt de reactie beter op.
Dus zo heb ik wel van de game genoten, vooral door de dynamiek tussen personages uit de eerste game. Travis is nu waarschijnlijk mijn favoriete gamepersonage ooit. De levels met Shinobu en dat éne gevecht met Henry waren ook een aardige bonus, maar vooral als Henry had ik wel wat langer willen spelen. Ik zou wel meer positieve punten aan willen wijzen, maar het probleem is dat alle positieve punten in NMH2 ook al in het eerste deel zaten. De ontwikkeling van deze game is schijnbaar pure damage control geweest, zonder enige vorm van een nieuwe visie. Ik zeg het wel vaker, but it still applies: NMH2 is wat de eerste game had moeten zijn.
En om nog eens een cliché te lanceren: NMH2 is style over substance. Gelukkig heeft het net genoeg stijl om het gebrek aan substantie op te vangen. Ik hoop wel dat Suda door Mikami een beetje aan de ketting wordt gehouden bij de ontwikkeling van Shadows of the Damned, want als je de specifieke kwaliteiten van die twee combineert moet je wel een hele geweldige game krijgen.
|
|
|
Post by twilightforce on Dec 6, 2010 19:54:06 GMT 1
Red Faction: Guerrilla. Damn, wat is die laatste missie kut zeg, totaal geen bevredeging gekregen van het einde...
|
|