|
Post by n00b0wnage on Nov 23, 2010 13:41:32 GMT 1
^ heb je de film gezien? Sowieso geeft het een hele andere kijk op het verhaal van Robin Hood dus hadden ze dit net zo goed ook aan kunnen passen . In deze film voegt het echt niks toe...
|
|
KillerDD
New Member
I got nothing =(
Posts: 5,643
|
Post by KillerDD on Nov 24, 2010 22:56:05 GMT 1
Nee, maar dan nog. Robin Hood zonder Marion is geen Robin Hood. Dan hadden ze de film net zo goed een andere naam kunnen geven en alle personages anders kunnen noemen.
|
|
|
Post by trancekuja on Nov 27, 2010 20:40:54 GMT 1
Scott Pilgrim
Was cool. Erg grappig en het zag er ook vet uit. Denk dat elke gamer hier wel van kan genieten, al is het alleen maar om al de references te herkennen.
Vreemd genoeg zaten we in de zaal met één andere nerd (forever alone) en daarachter een hele groep 14-jarige breezersletjes. I really doubt they had ANY idea of what was going on.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Nov 27, 2010 23:29:26 GMT 1
Volgens mij was Zelda de enige game/serie waar expliciet naar verwezen werd. Afgezien van de FFIV-riff. Did I miss anything?
|
|
|
Post by trancekuja on Nov 28, 2010 16:40:06 GMT 1
Van IMDB enzo, spoilers obviously (met erbij welke mij waren opgevallen): Brie Larson's band, "The Clash at Demonhead" is named after the lesser known Nintendo Entertainment System game, "Clash at Demonhead", which was released in the US in 1990. The name is also a play on the highly influential punk band, The Clash. Roxy Richter's whip-like weapon is a near copy of the whip-sword used by the character Ivy in the Soul Calibur game series. (jup) The name of Scott Pilgrim's band, Sex Bob-Omb, is a reference to the Nintendo video game Super Mario Bros. 2 (1988). (jup) Roxie Richter's name is a reference to the _Castlevania_ video game series, many of which star a character named Richter, who uses whips. Scott performs a Dragon Punch uppercut during his fight with Matthew Patel, a move from the Street Fighter series. Unfortunately, he doesn't yell "SHORYUKEN!" "K.O." is announced at the end of the fight between Matthew Patel and Scott Pilgrim. This sound effect is the same one used in the Street Fighter series. Each of the seven evil exes explode and turn into coins when they are defeated. This is similar to all of the enemies in River City Ransom. The "ring" sound effect from Sonic the Hedgehog is played during Scott's confrontation with Todd Ingram backstage. The "zone cleared" sound effect from Sonic the Hedgehog 2 is used when Scott Pilgrim "gets it" about the relationship between Ramona and Roxy. The final duel takes place in the Chaos Theater, which is a name of a locale in Earthbound. G-Man has the same name as a recurring character in the Half-Life series. En er zijn wel meer. Zo viel me op dat Scott een rood shirt aanheeft met een baslogo er op: dat icoontje komt uit Rock Band .
|
|
Vliegmans
New Member
Resident Troll
ATOMIC PUNK
Posts: 4,310
|
Post by Vliegmans on Nov 28, 2010 18:42:51 GMT 1
Comic book heeft nog veel meer. Vooral de shirtjes die Scott draagt.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Nov 28, 2010 21:10:32 GMT 1
Meh. Roxy wordt in de film niet bij haar achternaam genoemd zover ik weet, haar wapen lijkt maar half op die van Ivy, muntjes uit vijanden slaan gebeurt naast River City Ransom nog in driehonderd andere games en de Street Fighter dingen zijn ook geen expliciete verwijzingen. KO klinkt in SFIV anders. :L
Clash at Demonhead ken ik niet, de andere was ik inderdaad vergeten. Behalve Chaos Theater en G-Man! How did I not catch those.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Dec 1, 2010 1:52:42 GMT 1
Nieuw op de PS3: Mubi, een subscription-based filmservice waar je de keuze hebt om een paar honderd films in prettige snelheid en kwaliteit naar je console te streamen. Mubi voorziet vooral in filmhuis, world cinema en hele oude films die anders moeilijk te vinden zijn. Nu sloot ik nog niet meteen een abonnement af, maar ik heb wel twee titels meegepikt uit het gratis aanbod.
Hanyo/The Housemaid (Zuid-Korea, 1960) De beste Zuid-Koreaanse film ooit gemaakt volgens de Koreanen zelf, en dat 7 jaar na het ontstaan van het land uit de Koreaanse oorlog. Gratis te zien in verband met het uitkomen van de recente remake. Begint een beetje suf en wordt vervolgens een huishoudelijke horror, met momenten die heel goed verklaren waarom men zich de film een halve eeuw later nog herinnert. Ter vergelijking: hier in Nederland bereikte Turks Fruit jaren later eenzelfde effect in een samenleving die naar mijn inschatting toch een stuk progressiever was dan het Korea van vlak na de oorlog. En deze film heeft een scene waarin een vrouw een man verkracht. I'm just saying.
Verder waren de personages nogal ongeloofwaardig geschreven en had het melodrama van een niveautje GTST, maar wanneer ik dat aantref in een oude film dan denk ik altijd aan Shakespeare - die shit is ook oud en die kerel was ook geniaal. Ook zat er nog een hoop social commentary in de film die voor kijkers destijds ongetwijfeld vele malen relevanter was. De positieve kanten waren een aantal briljant geregisseerde sleutelscenes, het puike camerawerk en de acteerprestatie van de "slechterik". Aan die laatste is trouwens een aardig stukje trivia vebonden; de actrice speelde haar rol zo goed dat het bioscooppubliek naar verluidt letterlijk schreeuwde om haar dood. Als "meest gehate vrouw im Korea" durfden filmstudios haar geen nieuwe rollen aan te bieden waardoor ze na haar hoogtepunt een punt achter haar carrière kon zetten. Bijna net zo treurig als Heath Ledger.
Alice in Wonderland (Verenigd Koninkrijk, 1903) Een film uitbrengen 7 jaar na de splitsing van de Korea's is tot daar aan toe, maar wat dacht je van 8 jaar na het ontstaan van de filmkunst op zich? Blijkbaar kreeg dit verhaal mensen meer dan een eeuw terug ook al naar de bioscoop. Geef mij de Disney-film maar, of zelfs die nieuwe met heer Depp. Om onverklaarbare redenen wordt Alice in de film gespeeld door een man met mijn kapsel. Nu snap ik dat ten tijde van de Russisch-Japanse oorlog alles dat op een doek was en bewoog als een wonder gold, maar het is toch geen Kabuki-theater? Of dachten ze dat het niemand op zou vallen dat het een man was? Waarom ga ik hier zo over door? Omdat het een film van tien minuten is en ik verder nergens zinnig commentaar op kan leveren.
|
|
|
Post by trancekuja on Dec 1, 2010 22:23:53 GMT 1
The Prestige
Heel vet, tot de ontknoping. Beetje Death Note praktijken hier, en dat was jammer. Still, hele film geboeid gebleven, zag er mooi uit, yaddayadda. Maar toch. Ofzo. Hnng.
|
|
|
Post by trancekuja on Jan 2, 2011 12:58:53 GMT 1
Triangle
Good stuff. Lijkt heel generic maar wordt toch wel erg interessant en originelig na het dertien-in-een-dozijn begin.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Jan 2, 2011 22:54:21 GMT 1
ControlPortret van Ian Curtis (frontman van de band Joy Division die op z'n 23e zelfmoord pleegde) van de hand van Anton Corbijn - toepasselijk genoeg bekend om zijn werk op het gebied van muziekclips. Ian gaat met het vriendinnetje van z'n beste vriend, trouwt en gaat samen met haar wonen op z'n 18e, verwekt op z'n 19e zijn eerste kind, wordt wereldberoemd, gaat vreemd, wordt ziek, krijgt enge bibberaanvallen, neemt zijn medicijnen niet, hangt zichzelf op. Naar deze sequentie van gebeurtenissen kun je op verschillende manieren kijken. Het is duidelijk dat de man (jongen) een aantal hele stomme fouten heeft gemaakt die zijn situatie niet vol te houden maken, maar de vraag blijft waar hij precies het slachtoffer is geworden van zijn omgeving. Tenzij je Curtis écht een fascinerend personage vindt (en aan de acteerprestatie van Sam Riley zal het zeker niet liggen) is het moeilijk om Control een leuke film te noemen. Het is depressie in een doosje. Er zijn geen blije momenten, nooit voelt Curtis zich echt happy, wat ook verbeeld wordt door het feit dat de film in zwart-wit is opgenomen. Jammer is dat de film hierdoor amper een ontwikkeling doormaakt; aan het begin van de film is het leven in jaren '70 Manchester kut en aan het einde nog steeds. Zelfs de groeiende roem van zijn band is een necessary evil om aan geld te komen waarmee hij zijn zo langzamerhand radeloze vrouw en kind kan onderhouden. Zelfs de andere bandleden zijn schijnbaar nooit enthousiast over het succes. Waarschijnlijk is het de bedoeling dat we alles door de ogen van het hoofdpersonage zien en willekeurige betere momenten daarom geen plaats innemen in het verhaal, maar ik denk toch dat ik het liever iets anders had gezien. De film heeft wel hier en daar een mooie verhaaltechnische vondst. Neem bijvoorbeeld de bibberinsulten waar Curtis aan lijdt. Wat is de reactie van zijn omgeving bij een dergelijke aanval? "I'll get you some water", roept de bassist. Wat is de reactie van zijn omgeving wanneer hij totaal de controle over zijn leven verliest en steeds verder wegzakt in een zichzelf voedende depressie? Vergelijkbaar met het effect dat een plastic beker water heeft bij een levensbedreigend insult.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Jan 4, 2011 15:41:17 GMT 1
Vandaag stond de dag in huize PBz0r in het teken van nodeloos geweld en het pure, ondoorgrondelijke kwaad in mensen: Battle RoyaleIk was er altijd van overtuigd dat ik beide Battle Royale-films had gezien en dat ik het maar hersenloze terreur vond, in tegenstelling tot de legioenen fans die het origineel heeft vergaard (Quentin Tarantino voorop). Maar gisteren kwam ik toevallig een stukje over deze klassieke B-film tegen en realiseerde ik me dat ik helemaal geen idee had hoe de film in elkaar stak. Dus besloot ik hem een tweede kans te geven, om er vervolgens achter te komen dat ik de film nooit eerder had gezien. Dus als ik in het nog eens ergens een mening over heb, moet ik voortaan eerst checken of ik wel echt bekend ben met het onderwerp. Niet dat het eerste deel (7.9 op IMDb) zo anders is dan het tweede deel (4.7). Een klas met verse pubers wordt nog steeds om onverklaarbare redenen naar een eiland gestuurd om elkaar af te schieten, acteren kunnen ze nog steeds niet en zelfs al was dat wel het geval geweest, dan nog zijn de reacties van de scholieren niet heel erg geloofwaardig. Het was dus duidelijk dat ik op zoek moest naar een andere reden dat deze film zo hoog staat aangeschreven, en ik kwam uit bij een metafoor voor de overgang van school naar werk in de harteloze Japanse arbeidsmarkt. Dat voegde een behoorlijk waardevolle laag toe aan het geheel en maakte de motivaties van de personages een stuk aanvaardbaarder, maar briljant wil ik het nog steeds niet noemen. Gelukkig heeft Battle Royale meer positieve kanten dan deze halfslachtig doorgevoerde diepere betekenis. Als je de film als dom vermaak wilt zien (spoiler: you will), dan is het spannend op dezelfde manier als actie-anime met soortgelijke uit de lucht gegrepen plots. Sommige personages krijgen maar een paar seconden screentime voordat ze het loodje leggen, maar iedereen is toch uniek, al is het alleen maar omdat ze allemaal een ander wapen krijgen. Tot slot vond ik het fijn dat de film niet doorging op de geïmpliceerde romance tussen de hoofdpersonages, want ik kan me niet voorstellen dat dat veel meer had toegevoegd dan 20 minuten aan heel erg geforceerde scènes. Misschien in de Hollywood-remake. Wat? Ja. Er staat een remake gepland voor 2011. De acteerprestaties en special effects kunnen alleen maar beter, dus ik zal geen vooroordelen hebben over deze adaptatie. Maar na één keer is het ook wel weer leuk geweest. A Clockwork OrangeEn dan denk je dat je alles gehad hebt en dan kijk je dit. A Clockwork Orange is waarschijnlijk de meest schaamteloze, gewelddadige, seksueel getinte film die ik ken, als je er rekening mee houdt dat de film uitkwam in 1971. Toegegeven, Turks Fruit is niet veel jonger, maar ik kan me de ophef over A Clockwork Orange destijds alleen maar inbeelden. Maar goed, dat is het punt niet. Het punt is dat het een Kubrick is en dan weet je dat je iets bijzonders voorgeschoteld krijgt. En dat was het. Ik kan het werkelijk nergens mee vergelijken (misschien Funny Games hier en daar), wat misschien meer over mijn algemene filmkennis zegt, maar toch. De muziek, de kleuren, de pakjes, de omgevingen, de opzettelijk theatrale spraak; het eerste kwartier veroorzaakte al een soort van esthetisch orgasme bij mij, wat een beetje wrang was want intussen zat ik wel naar een verkrachting te kijken. En dat is ook wel de kracht van deze film; Kubrick speelt met je emoties. Uiteindelijk wordt ons onsympathieke maar fascinerende hoofdpersonage Alex in de cel gegooid, waarna hij zijn rol als laagste soort slechterik inruilt voor de rol van slachtoffer. Je weet dat de jongen alles verdient wat hij te verduren krijgt, maar toch heb je medelijden met hem. Hoop je dat hij later in de film revanche kan nemen op de mensen die nu juist terecht revanche nemen op hem. En op het moment dat de rollen weer worden omgedraaid voel je je des te naarder. Alex is een personage dat je haat om van te houden, en van houdt om te haten. Kubrick heeft wel eens gezegd dat sfeer in een film belangrijker is dan plot, en met A Clockwork Orange bewijst hij dat hij zich dit belangrijkste aspect compleet meester heeft gemaakt, tot het punt waar hij de moraliteit van de kijker aantast om ze er vervolgens mee te confronteren. Nu heeft het verhaal op zich (de film is gebaseerd op een boek) ook nog wat social commentary over TBS en wat de maatschappij anders met gevangen aan moet, hoe "kwaad" gedefinieerd wordt, de waarde van de vrije wil, thema's gelinkt aan voyeurisme (wat mij vandaag de dag veel meer een thema lijkt dan destijds) en allerhande symbolisme. Allemaal interessant, en allemaal dingen die ik pas volledig kan ontleden wanneer ik de film nog een keer zie, maar eigenlijk was het al mooi genoeg zo. A Clockwork Orange is zonder enige twijfel een klassieker van formaat, en mogelijk Kubrick's beste werk. Oh ja en wat ik ook nog wilde zeggen is dat de bluray-versie er onwaarschijnlijk puik uitziet voor een film uit 1971. Als je me had verteld dat de film vorig jaar uitkwam had ik je ook geloofd.
|
|
pieter
New Member
Nightstalker
Posts: 7,186
|
Post by pieter on Jan 4, 2011 22:46:04 GMT 1
Raise the Red LanternIk was toch bezig dus gelijk nog een film gepakt. Er is waarschijnlijk geen film die meer internationale erkenning heeft gekregen dan Raise the Red Lantern van Zhang Yimou, de grote roerganger van het Chinese theater die we verder kennen van films als House of Flying Daggers, Hero, Curse of the Golden Flower, Not One Less en Ju-Dou, en de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Beijing. Over het algemeen films die vooral op hun visuele pracht leunen (Yimou krijgt voor zijn films, zolang hij braaf met zijn vingers van mensenrechten en andere ongewenste thema's afblijft, financiële steun van het staatsapparaat) en Red Lantern moest dus Yimou's magnum opus zijn. De film speelt in de jaren '20 van de afgelopen eeuw, een overgangsperiode tussen keizerrijk en republiek. Wanneer de vader van de 19-jarige Songlian sterft, kan ze haar studie aan de universiteit niet langer voortzetten en moet ze op zoek naar een man. Ze kiest niet voor liefde maar voor luxe, en wordt de vierde vrouw/concubine van het hoofd van een rijke familie. In zijn huis krijgt ze te maken met een bizar systeem: elke ochtend bepaalt het familiehoofd bij welke vrouw hij die dag zal verblijven. In de verblijfplaats van de vrouw van de dag worden dan de rode lantaarns aangestoken, de vrouw krijgt een voetmassage, zij mag het menu voor die dag opstellen, kortom, de vier vrouwen moeten allen om de genegenheid van hun meester vechten omdat ze alleen dan iets betekenen en voor het zeggen hebben. Het zal niemand verbazen dat dit tot enige spanning leidt. Songlian wordt al snel meegesleurd in de (politieke?) spelletjes van de andere concubines, en heeft ook nog rekening te houden met haar dienstmeisje. Uiteindelijk loopt alles in de soep (zacht uitgedrukt) en wordt er wellicht een statement gemaakt waarin de omstandigheden binnen dit soort families ten zeerste worden afgekeurd. Het probleem is dat elke kijker met een gemiddeld moreel besef deze boodschap na een minuut of twee al doorheeft. Wat overblijft is een drama met een hoofdpersonage dat zeker in eerste instantie moeilijk in te schatten is en waar ik me dus ook niet erg in kon vinden. Er zijn in ieder geval een aantal stylistische keuzes gemaakt die ik waardeer. Het verhaal wordt rechttoe rechtaan gehouden door de hele film plaats te laten vinden in één paleisachtige woning, met maar een aantal personages waar de film aandacht aan besteedt, waarbij personages die er eigenlijk niet toe doen geen naam hebben of zelfs nooit hun gezicht voor de camera krijgen (de meester des huizes bijvoorbeeld speelt geen werkelijke rol in het verhaal). De opbouw van het verhaal in een symbolische zomer-herfst-winter-zomer is een aardigheidje, net als het contrast tussen de schoonheid en lelijkheid die de rijkdom brengt. Daarnaast blijven de tradities van het systeem een fascinerend geheel en wordt het alleen maar fascinerender wanneer het aan duigen valt en de donkerste kant van dit systeem haar tanden laat zien. Songlian maakt dan nog wel een aardige ontwikkeling door, maar toch heeft de film vrijwel nergens een emotionele reactie uit me gekregen. Bij een drama moet je je dan afvragen wat het punt eigenlijk is. Maar ik klink waarschijnlijk een stuk negatiever dan ik ben. Ik had gewoon nogal hoge verwachtingen van de "beste Chinese film". Dat en ik had vandaag A Clockwork Orange al ontdekt.
|
|
Malice
New Member
CRAAAZY MALIK!
Spambot Extraordinaire
Posts: 7,352
|
Post by Malice on Jan 6, 2011 12:18:43 GMT 1
Hahaha Battle Royale hollywood remake?
Its gonna look a lot like 'Insert Nuke picture here'
|
|
|
Post by nickienator on Jan 8, 2011 19:19:53 GMT 1
En hoeveel jaar staat die al op IMDB ondertussen? Of is er ondertussen daadwerkelijk iets aangekondigd behalve die pagina die er al zo lang staat?
|
|